#آیت_الله_بهجت ورود قرآن به زندگی؛ بالاترین جلوه توجه به قرآن
#آیت_الله_بهجت
ورود قرآن به زندگی؛ بالاترین جلوه توجه به قرآن
اولین مسئله احترام به قرآن است. احترام به قرآن جلوه های گوناگونی دارد، این کاری که اهل سنت انجام می دهند احترام به قرآن است، مثلا قرآن را بدون وضو دست نزنند، قرآن را روی زمین نگذارند، پایشان را روبروی قرآن دراز نکنند، اینها همه جلوه های احترام به قرآن هست، خب اینها که ما شیعیان هم شاید بیشترش را داشته باشیم، چون ما سر سفره عقدمان قرآن گذاشته می شود، افتتاح مجالس‌مان با تلاوت قرآن است، با وضو دست به قرآن می زنیم، جلد خاصی را برای این مصحف آماده می کنیم، پایمان رو به قرآن دراز نمی کنیم، قرآن را روی طاقچه می گذاریم یا در یک جای برتری در خانه قرار می دهیم، اینها که هست، کسی هست می خواهد به مسافرت برود، قرآن را روی سر او می گیریم، برای حفظ قرآن را همراه خودمان داریم، خب این احترام ها که هست، اینها همه اش جلوه های احترام به قرآن است، خب آن چیست که اهل سنت قرآن را گرفتند و ما عترت را و قرآن را از دست دادیم؟
بالاترین جلوه و ظهور احترام به قرآن این است که قران در زندگی ما وارد شود، به قرآن به عنوان کارخانه انسان سازی نگاه کنیم، آیات قرآن را که می خوانیم، دستورالعمل های ذات اقدس ربوبی که یا ایها الناس، یا ایها الذین امنوا، خودمان را طرف خطاب قرار دهیم. عمل به قرآن و آراستگی به آیات قرآن، این بالاترین جلوه و ظهور احترام به قرآن است.
حضرت آیت الله بهجت در رابطه با بهره برداری از سرمایه عمر" می فرمایند:
حضرت آیت الله بهجت در رابطه با بهره برداری از سرمایه عمر" می فرمایند:
همه ما در این زمینه گرفتار تضییع عمر هستیم. منتها مراتب‌مان فرق میکند.
یکی تضییع عمرش بیشتر است. یکی با سرگرم شدن به حرام عمرش را ضایع میکند. یکی نه با اشتغال به مکروهات عمرش را تباه میکند. یکی با اشتغال به مباحات بما هو مباح بدون توجه به هدف غایی خلقت و جهات اخروی عمرش را ضایع میکند. هر کسی در یک حدی.
ایشان توجه دادند که از این عمر باید استفاده کنیم و قدر فرصت‌ها را باید بدانیم. یعنی این فرصت چند روزه دنیا باید تامین کننده ابد ما باشد. یعنی هر رفتاری، گفتاری، کرداری از ما صدور و بروز میکند، ببینیم این نسبت به عالم آخرت ما چه تاثیری دارد؟ جهت اخروی این را ببینیم. جهت معنوی این را ملاحظه کنیم. ایشان می‌فرماید:
"مثل ما، مثل پول‌داران است. بعضی پول را ذخیره می‌کنند و به کار نمی‌زنند. [پول هست و هیچ تجارتی با آن انجام نمی‌دهند. این‌جا پول وقتی یک گوش‌های است منفعت نمی‌برد اما پول سر جای خود است. عمر این گونه نیست. عمر را نمی‌شود در یک جا ذخیره کرد. امروز که فرض کنید که ششم یا هفتم شهریور است دیگر این برگه تقویم باطل شد تمام شد. نمی‌شود اینها را ذخیره کرد. پول را می‌شود ذخیره کرد اما عمر را نمی‌شود.] و بعضی با آن تجارت می‌کنند وبه کار می‌بندند. [این جهتش برای ما مهم است که این عمر را باید بیاوریم در این بازار دنیا، درست با آن تجارت کنیم] بنابراین روز به روز بر سرمایه‌های آن‌ها افزوده می‌شود [یعنی ده هزار تومان دارد، می‌آورد در بازار میکند بیست هزار تومان. ما باید عمر را در این بازار دنیا، در این تجارت خانه دنیا بیاوریم وسط کار و سود ببریم از این کار. یک روز بدهیم اما بی نهایت از نعم اخروی برای خود توشه برداریم. این می‌شود سود بردن. شصت سال بدهیم ابد آبادی داشته باشیم] بنابراین روز به روز بر سرمایه‌های آن‌ها افزوده می‌شود. ولی آنان که به کار نمی‌بندند آن‌قدر از آن مصرف می‌کنند تا این‌که سرمایه تمام می‌شود. این عمر و سرمایه که خداوند به ما عنایت فرموده هر چه هست، بعضی از ما از آن استفاده می‌کنیم و بعضی استفاده نمی‌کنیم. بلکه گاهی به آن اعتنایی نداریم تا آن‌که از دست ما برود."
این دیگر آفت فراگیر است. وقتی از دست ما رفت، وقتی در دامن مرگ قرار بگیریم، می‌گوییم: "رَبِّ ارْجِعُونِ لَعَلِّی أَعْمَلُ صالِحاً" خدایا من را برگردان یک کار خوب آن‌جام دهم. خطاب می‌آید "کَلاَّ" دیگر راه برگشتی نیست. همین مرحوم آقای بهجت مثل خود شما مثل من و شما بوده. امام راحل مثل من و شما بوده. منتها اینها درست در مسیر تربیت دینی قرار گرفتند، از همه فرصت‌های زندگی استفاده کردند، هم از جهت علمی و هم از جهت معنوی بار خود را بستند. تا جایی که شدند "امام متقین" نه فقط انسان با تقوا. امام متقین شدند یعنی متقین به اینها اقتدا کردند. این راه رفتنی است. دست یافتنی است. اما شرطش این است.
بعد بعضی‌ها می‌گویند: "آقا چه دعایی بخوانیم؟" نه. مهم این است که انسان اراده داشته باشد. اینها را به کار ببندد. این بیان مرحوم آیت الله بهجت را بشنود و فرصت‌ها را غنیمت بشمرد و نگذارد از دست برود و زندگی خود را بر این محور ببندد. نشست و برخاست زیاد با رفیق، معاشرت‌های زیاد با دوستان، این طرف آن طرف رفتن، گعده‌ها تشکیل دادن، مطرح کردن حرف‌های تکراری که نفعی ندارد، اینها فرصت سوزی است. تا چه رسد به امر حرام و غیبت و چیزهای دیگر! این هم کلام بیست و یکم ایشان.
#در_ودیوار_هدایتش_میکند
#در_ودیوار_هدایتش_میکند
آیت الله بهجت (ره) :
اگر کسی طالب هدایت و معرفت خدا باشد و در طلب ، جدی و خالص باشد ، در و دیوار باذن الله ، هادی او خواهند بود .
چه کنیم که ملک الموت در حال احتضار با رفق و نرمی جان ما را بگیرد؟
چه کنیم که ملک الموت در حال احتضار با رفق و نرمی جان ما را بگیرد؟
اگرما می خواهیم ملک الموت در حال احتضار با رفق و نرمی جان ما را بگیرد، راهش چیست؟
"بکل مومن" راهش این است که ایمان خودمان را درست کنیم، این ایمان هم مراتب دارد، یک جایی می گوید
“یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا”ای مومنان، و در جای دیگر می فرماید:
" یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا آمِنُوا" ای مومن ها ! ایمان بیاورید، یعنی این ایمان ظاهری شما، همه اجزای وجودی شما را پر کند،
یعنی شما بسوی مجسمه ایمان، مجسمه باور به مبانی دینی، مجسمه اینها بشوی. مجسمه ترس از جهنم، مجسمه شوق به بهشت، مجسمه شوق به لقای الهی.
پس باید ایمان را درست کنیم، اگر ایمان را درست کردیم، اگر فرشته مرگ هم آمد سراغ ما که خودش این را به جناب سلمان گفته و امام صادق ع هم این جریان را نقل می کند، که إِنِّی بِکُلِّ مُؤْمِنٍ رَفِیقٌ.
#آیت_الله_بهجت
#فقط_ده_درصد_خواسته_های دنیوی_قابل_دسترسی_هستند
#فقط_ده_درصد_خواسته_های دنیوی_قابل_دسترسی_هستند
آیت اللّہ بهجت (ره) :
انسان در دنیا به ده درصد خواستہ هاے خود مے‌رسد.
کمتر کسے پیدا مے‌شود که زندگے بر وفق مراد او باشد.
هرگونہ عیش و نوش دنیا با هزار تلخے و نیش همراه است.
اگر کسے دنیا را اینگونہ پذیرفت و شناخت، در برابر ناگوارے‌ها و بدے‌هاے همسر و همسایہ و... کمتر ناراحت مے‌شود؛ زیرا از دنیا بیش از اینکہ خانۂ بلاست، انتظار نخواهد داشت.
در روایتے از امام صادق علیہ السلام آمده است: مؤمن و بلا همچون کفۂ ترازو هستند.
هرچہ بر ایمانش افزوده شود، بر بلا و مصیبتش افزوده مے‌شود.
"هرکہ در این بزم مقرب تر است،
جام بلا بیشترش مے دهند."