گاهی به مطالب و دستورات روشن و آسان شرعی که می دانیم، عمل نمی کنیم؛ و آن گاه نزد اساتید معرفت و اخلاق و تربیت می رویم، و تقاضای ذکری سنگین تر و مطالبی بالاتر از آن چه لازم داریم می کنیم... این، علامت آن است که نمی خواهیم از راه صحیح، بالا برویم و به کمالات و درجات عالی معنوی برسیم

نباید مغرور شویم! تا نزدیکی های مرگ و تا زمانی که شیطان زنده است، انسان در خطر است! باید به خدا پناه بریم. اگر انسان یک لحظه به خود واگذار شود، از خدا جدا خواهد شد، و شیطان کار خود را کرده و انسان را فریب خواهدداد.

در گرفتاریها و ابتلائات، انسان چاره ای جز توسل به خدا و پناه آوردن لحظه به لحظه به خدا ندارد! و آیا می شود کسی با خدا و اولیای خدا ارتباط معنوی داشته باشد، ولی در مواقع مهم، از او دستگیری نشود و راهنمایی نشود؟

هر بلایی که به ما می رسد، در اثر دوری از اهل بیت(ع) و رهنمودهای ایشان است، نجات برای کسی است که اهل بیت(ع) را در همه جا مورد تخاطب و حاضر ببیند.

شاید حکمت تکرار نماز(علاوه بر تثبیت) سیر باشد، به این نحو که هر نمازی از نماز قبلی بهتر، و نماز قبلی زمینه ساز نماز بعدی باشد.قیام بنده در نماز، اظهار عبودیت است، و سجده غایت خضوع است.