حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

حضرت آیت‌الله بهجت قدس‌سره:

هر عمل خیری، حدی از آن مطلوب است که اگر از آن حد گذشت، ضدش حاصل می‌شود؛ یعنی اگر انسان، پایین‌تر از حد مطلوب انجام داد، قاصر و یا مقصر است و اگر بالاتر از حدّ مطلوب بود، به صعوبت مبتلا می‌شود، تا اینکه به‌حدی می‌رسد که غیر ممکن و غیر مقدور بشر می‌گردد. …

به‌جز «ذکرالله»؛ چنان‌که در روایت دارد که حدی برای آن نیست. در روایت منقول از امام صادق علیه‌السلام آمده است:

«مَا مِنْ شَیْءٍ إِلَّا وَ لَهُ حَدٌّ یَنْتَهِی إِلَیْهِ إِلَّا الذِّکرَ فَلَیْسَ لَهُ حَدٌّ یَنْتَهِی إِلَیْه؛ هر چیز حدی دارد که در آنجا تمام می‌شود، به‌جز یاد خدا که حد مشخصی برای آن وجود ندارد».

 در محضر بهجت، ج۱، ص۷

پاسخ آیت‌الله بهجت(ره) به یک شبهه فراگیر

پاسخ آیت‌الله بهجت(ره) به یک شبهه فراگیر

«چرا بعضی‌ها آسوده‌تر از ما زندگی می‌کنند و کمتر رنج می‌کشند؟ چرا زندگیِ عده‌ای سخت‌تر است؟!»

هر کسی کاسه‌ای از ابتلائات دارد که مطابق وجود و استعداد اوست و کاسه‌های اشخاص از بلایا پر شده است، ولی خدا که همه را دوست دارد؛ آیا در برابر طوفان‌های حوادث، ما را در وسط کشتی رها کرده است؟! و یا همواره به فکر ماست؟!

درست است که بعضی از افراد در مادیات و ثروت از تو بالاتر هستند، اما آیا عمر او، صحت او، توسعۀ او از لحاظ اولاد و... از تو بیشتر است یا اینکه تو در این امور و دیگر نعمت‌های ظاهری و باطنی از او برتر هستی؟!

فقرا در کمبودها و فقر و ناداری باید صبر و شکیبایی داشته باشند و بدانند که آنها هم از نعمت‌های دیگری برخوردارند که اغنیا برخوردار نیستند.

ثروتمندان بلاها و ابتلائات و گرفتاری‌هایی دارند که مستضعفان و محرومان ندارند. طاووس را می‌بینی، پایش را هم ببین!

خوبی و خوشیِ عیش، تنها به زیادی وسایل راحتی نیست؛ راحتی درونی و رفاه و خوشی و آرامش دل، به داشتن وسایل رفاه و راحتی نیست، بلکه چه‌بسا وسایل رفاه، اسباب نگرانی و ناراحتی و اضطراب درونی را فراهم کنند.

در کلمات امیرالمؤمنین(ع) آمده است: «أَلْمَصائِبُ بِالسوِیةِ مَقْسُومَةٌ بَینَ الْبَرِیةِ» (الدعوات، ص۲۸۸) گرفتاری‌ها به‌صورت مساوی و یکسان میان مردم تقسیم شده است.

در محضر بهجت، ج۲، ص۳۸۰، نکته۱۲۱۴

در محضر بهجت، ج۱، ص۶۸، نکته۹۹

شاد کردن دل امام زمان علیه السلام

شاد کردن دل امام زمان علیه السلام

آیت الله بهجت(ره):

وقتی دل مؤمنی را شاد کنید، خدا از لطف، مَلکی را خلق می‌کند که آن ملک، شما را از بلاها و تصادفات و ... حفظ ‌می‌کند.

این که می‌بینید در برخی تصادفات بعضی‌ها محفوظ می‌مانند در حالی که به نفر کناری آن‌ها آسیب وارد می‌شود به سبب این است که آن شخصِ محفوظ مانده، در مسرّت اهل ایمان نقش داشته است.

برگی از دفتر آفتاب، ص ١٨۴.