ما مصیبت زده ایم...

ما مصیبت زده ایم...

از آیت الله بهجت پرسیدند: مقصود از «مصیبت در دین» ذکر شده در برخی ادعیه چیست؟ جواب دادند: «همین مصیبتی که به آن مبتلا هستیم؛ یعنی فقدان امام زمان»

چقدر سنگین است این حرف اگر بفهمیم. ما کجا و مصیبت زدگی کجا؟ مصیبت زده تعریف دارد؛ علامت و نشانه دارد. مصیبت زده یعنی مادرِ داغ فرزند دیده؛ یعنی کسی که در سیل یا زلزله تمام سرمایه یک عمرش را از دست داده...، مصیبت زده، غم زده است. اشک چشمش خشک نمیشود؛ آرام و قرار ندارد.

ما مدعیان انتظار امام زمان، کدام یک از این حالات را در غم فراق امام تجربه کرده ایم؟ پس یا خیال میکنیم یار امام و منتظر حضرتیم یا شیطان چنان سرگرممان کرده که راه را گم کرده و به بی راهه زده ایم.

گفتم شیطان؛ راستی مگر منتظر امام زمان دنباله روی شیطان میشود؟!

منبرک_و_دلنوشته_مهدوی

Be_Sooye_Zohoor

سوال از محضر آیت‌الله بهجت:

سوال از محضر آیت‌الله بهجت:

آیا حضرت فاطمه معصومه سلام‌الله‌علیها معصوم است یا نه؟

 جواب: عجب! چطور می‌شود امام علیه‌السلام دربارۀ شخصیّتی فرموده باشد «مَنْ زارَها وَجَبَتْ لُهُ الْجَنَّةُ» (هر کس او را زیارت کند، بهشت بر او واجب می‌گردد) معصوم نباشد.

http://eitaa.com/joinchat/1582039040C6a7a30e470

آیت‌الله بهجت (ره) :

آیت‌الله بهجت (ره) :

حضرت رضا و حضرت معصومه علیهماالسّلام با هم اتحاد و اتصال دارند، بلکه همه نور واحدند؛ لذا انسان به هرکدام که متوسل شود، از دیگری جواب می‌گیرد

در محضر بهجت، ج۱، ص ۱۷۳

سالروز وفات حضرت معصومه سلام‌ الله‌ علیها تسلیت باد

Habiliyan

نوۀ دختری مرحوم آقای کمپانی رحمه الله علیه (آقای اصفهانی) آمدند خدمت آیت الله بهجت و....

نوۀ دختری مرحوم آقای کمپانی رحمه الله علیه (آقای اصفهانی) آمدند خدمت آیت الله بهجت و خودشان را معرفی کردند. آقا بلافاصله گفتند

"برای اموات قرآن بخوانید. صدقات بدهید. آدم برای اموات قرآن بخواند و صلوات بفرستد ، آنها هم بلدند که چطور مکافات بدهند عمل شما را."

ذکرها فرشته‌اند ، ص٨۴

http://eitaa.com/joinchat/1582039040C6a7a30e470

سبک زندگانی آیت‌الله بهجت (ره) :

سبک زندگانی آیت‌الله بهجت (ره) :

فکر می‌کردم سالخورده‌تر که شود، از عبادتش کم می‌شود. مقداری  استراحت خواهد کرد. ٩٠ ساله شد، اما عبادتش کم نشد که هیچ، انگار عاشق‌تر هم شده  بود. اگر کار روزمره‌ای پیش می‌آمد، محال بود از عبادتش به‌خاطر آن کار بکاهد. از خوردن و خوابیدن می‌زد تا به عبادتش برسد. یکی‌دو ساعت پیش از فجر بیدار بود و به مناجات و استغفار مشغول می‌شد.

تا صبحانه، به‌اختلاف فصل، حدود ۵ یا ۶ ساعت عبادت می‌کرد. نماز ظهر و عصر با تعقیباتش دو ساعت و نیم طول می‌کشید. سه ساعت و نیم هم وقتش صرف نماز مغرب و عشا، دعاها و نافله  می‌شد.

بعد از رحلتشان، حساب کردم، دیدم یازده ـ دوازده ساعت در روز به عبادت مشغول بود. به مطالعه‌اش، به تدریسش،  به کارهای خانواده هم می‌رسید و از هیچ‌کدام بازنمی‌ماند. خوب که فکر می‌کردم، می‌دیدم بی‌راه نبود وقتی می‌گفت: «در طول شبانه‌روز، وقت کم دارم.»

این بهشت، آن بهشت، ص۶١و۶٢؛ بر اساس خاطرۀ حجت‌الاسلام و المسلمین علی بهجت