در گرفتاریها و ابتلائات، انسان چاره ای جز توسل به خدا و پناه آوردن لحظه به لحظه به خدا ندارد! و آیا می شود کسی با خدا و اولیای خدا ارتباط معنوی داشته باشد، ولی در مواقع مهم، از او دستگیری نشود و راهنمایی نشود؟

هر بلایی که به ما می رسد، در اثر دوری از اهل بیت(ع) و رهنمودهای ایشان است، نجات برای کسی است که اهل بیت(ع) را در همه جا مورد تخاطب و حاضر ببیند.

شاید حکمت تکرار نماز(علاوه بر تثبیت) سیر باشد، به این نحو که هر نمازی از نماز قبلی بهتر، و نماز قبلی زمینه ساز نماز بعدی باشد.قیام بنده در نماز، اظهار عبودیت است، و سجده غایت خضوع است.

محال است کسی راه قناعت را پیشه نکند و به آن چه دارد راضی گردد! بر عکس اگر کسی قناعت کند، مایحتاجش به او می رسد، هر چند زیاد باشد! تمام نقص بشر، در اثر پیروی نفس و دوری از تعالیم و متابعت انبیاء(ع) است.

خوبی و خوشی عیش، تنها به زیادی وسایل راحتی نیست، راحتی درونی و رفاه و خوشی و آرامش دل، به داشتن وسایل رفاه و راحتی نیست، بلکه چه بسا وسایل رفاه، اسباب نگرانی و ناراحتی و اضطراب درونی را فراهم کنند