مرحوم آیت الله بهجت (ره) عالمی زاهد و بسیار ساده زیست بودند. در منزل و اتاق ایشان زیلوهایی پهن شده بود که قسمتهایی از آن از بین رفته بود. گمان کنم متعلق به چهل سال قبل بود.
آن موقع، مرجع نبودند اما بعد از مرجعیت‌شان هم وضع همین گونه بود، حتی با رفت وآمدهایی که اقتضای مرجعیت ایشان بود زندگیشان عوض نشد و در عین حال اهل بخشش و بذل بودند.
روزی به منزل آقا رفتم. مشغول قرائت بیتی به مضمون «دوستان را کجا کنی محروم *** تو که با دشمنان نظر داری» بودند و آن را با آهنگ ملایمی زمزمه می کردند.
سپس در همان حال، مبلغ محسوسی را به عنوان شیرینی ازدواج به بنده دادند. عرض کردم اگر اری از بنده ساخته است، در خدمتم.
با حالتی طنزگونه فرمودند: از این در که خارج شدی، داخل گذر خان می شوی. زنبیلی برمی‌داری و مقداری دعا برای من می فرستی که سخت محتاج آن هستم