خدا کند که مادیات برای ما وسیله باشند، به گونه ای که وقتی امور دنیایی به ما اقبال کردند، سبب تأکید و اقبال ما به امور معنوی و آخرت گردند.
همه باید بدانند که ازاعمال به آنچه که برای انسان باقی می ماندباید توجه داشت اعمال صالح وآنچه که مقرب به سوی خداست با آدم می ماند وآدم اینهارا ازاینجا تاروزقیامت وبعداز آن هرجاکه هست می برد طاعات وعبادات چیزی نیست که بواسطه اینکه مثلا اتاق خراب شد یابدن ازروح منفصل شدازبین برود آنها باقی وثابت هستند
خدا کند در ما عشقی پیدا شود به مجموع قرآن و عترت، تا اولا بتوانیم یگانگی قرآن و عترت و معجون مرکب از آن دو را بیابیم و ثانیا در مقام پیروی و عمل، با توجه به آن دو و بر محور آن دو، طواف عاشقانه بنماییم و بدانیم که آنها از هر معشوقی بیشتر شایسته عشق ورزی هستند.
به هر اندازه از بیانات اهل بیت (ع) دور باشیم، از خود ایشان دوریم.یک دست شما قرآن و دست دیگر عترت باشد! عترت، معارفش در نهج البلاغه است؛ اعمالش در صحیفه سجادیه است و اعمال تکلیفیه اش در مثل همین رساله ها است
هرکس بایدپیش خود وخدای خودبه اعمال خود سوء ظن داشته وبدکمان باشدخداکندازخودراضی نباشیم اگرازخودراضی باشیم هرگزنمی توانیم ادای بندگی کنیم خود را همه چیزمیدانیم